بِسْمِ‌الله‌الْرَّحْمنِ‌الْرَّحیمْ
✴سوره مبارکه بقره؛ آیه 67
✨وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تَذْبَحُوا بَقَرَةً قَالُوا أَتَتَّخِذُنَا هُزُوًا قَالَ أَعُوذُ بِاللَّهِ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْجَاهِلِينَ﴿۶۷﴾
?و هنگامى كه موسى به قوم خود گفت‏ خدا به شما فرمان مى‏ دهد كه ماده گاوى را سر ببريد گفتند آيا ما را به ريشخند مى‏ گيرى گفت: پناه مى برم به خدا كه [مبادا] از جاهلان باشم (۶۷)
?نکته ها
↩این سوره را به جهت این داستان، سوره بقره نامیده اند.

↩خلاصه ماجرا از این قرار بوده که مقتولی در بین بنی اسرائیل پیدا شد که قاتل آن معلوم نبود. در میان قوم نزاع و درگیری شروع شد و هر قبیله ، قتل را به طایفه و قبیله ای دیگر نسبت می داد و خود را تبرئه می کرد.

آنها برای داوری و حل مشکل، نزد حضرت موسی رفتند. موسی علیه السلام به آنها فرمود: خداوند دستور داده گاوی را ذبح کنید و قطعه ای از بدن آن را به مقتول بزنید تا زنده شود و قاتل خود را معرفی کند. آنها با شنیدن این جواب به موسی علیه السلام گفتند: آیا ما را مسخره می کنی؟ موسی گفت: مسخره کردن کار جاهلان است و من به خدا پناه میبرم که از جاهلان باشم.

↩مسخره کردن دیگران، کار افراد جاهل و بی خرد است.

↩اگر فرمان خداوند، با ذهن و سلیقه ی ما مطابق نیامد و راز آن را نفهمیدیم، نباید آن را انکار کنیم.

↩خداوند اگر اراده نماید، از به هم خوردن دو مرده، مرده ای زنده میشود.

↩جهل در آیات و روایات به معنی بی خردی است نه نادانی.

↩ جهل خطری است که اولیای خدا، از آن به خدا پناه ببرند .

قرآن و حدیث 

#به_قلم_خودم.

#برگی_از_دفتر_سرنوشت

توی زندگی هر دختر جوانی ، روزهایی هست که نگرانی از سرنوشت ، قلبش را چنگ می زندو چشمان زیبای او را با قطرات شبنم ، زینت می کند و

زیبایی نمایانگر ، مظلومیت های وجودیش را دو چندان می کند !!

آری ازدواج و امدن خواستگار  امریست  که خیلی از دختران جوان با آن خاطره دارند  و با فرازو نشیب های  تصمیمات آن آشنایند .

سرنوشت من …..

چند روزی بود که  نقل کلام دور همیهای خانوادمان شده بودم، وقتی بحث از ازدواج من به میان می امد انگار قلبم تپشی متفاوت به خود می گرفت و سرخی گونه هایم نمایانگر ،گردش سریع خون در جویبار رگهایم میشد .

 رنگ رخسار نمایانگر سر درونی وجودم بود ، با آمدن خواستگار های متعدد دیگر باورم شده بود ، من متعلق همیشگی این خانواده نیستم و دور یا زود  باید از همه وابستگی های کودکانه وجویم دل ببرم .

 بعد از صحبت با پدر تصمیم بر این شد که به خواستگارم اجازه آمدنشان را به منزل ، صادر کنیم . با وجود همه دلنگرانی ها اما ، حرف های امید بخش پدر و حضورش در کنار من ،تنها دلگرمی ام بود  که او با من هست و در این دشواری راه ، دستانم را رها نخواهد کرد .

 با همه دلنگرانی هایی که داشتم ، اما مثل یک کدبانوی هنر مند همه زوق و سلیقه ام را برای آماده کردن خانه پدری ، برای حضور خواستگارم فراهم کردم  ، در اون حالو هوا لحظه ای نگاهم به چشمان مادرم گره خورد ،چشمانی که خیره به من مانده بود و انگار با  نگاهش ، حرفهایی داشت .

باز هم  مثل همیشه قلب رئوف مادر  ، دلنگرانی وجودیم را از نگاه من خوانده بود و او را به سوی من هدایت کرد ، با دستان نوازشگرش ، دستی بر سرم کشید و بوسه ی گرمش را نثار گونه های سرم کرد .

مهر مادرانه ای که قلب لرزانم را ، نوازش کرد و دریای مواژ وجودم را آرام کرد ….

 زمان موعود فرا رسید با نسیمش غبار انتظار را  از خانه قلبم ربود  .

لحظه ای که زنگ خانه به صدا درآمد ،صدای پدر  را شنیدم که میگفت : مهمان ها آمدند ، دخترم  چادرت را سر کن 

با کلام پدر تپش قلبم به صدا  در امده بود ، مادر به سویم امد و چادر سفید بخت را در دستانم گذاشت و خیره به من گفت : دخترم چای را آماده کن ، زمانی که صدایت کردم ، چای را بیاور  …….   

به قلم :شهاب الدینی

به_قلم_خودم

درآرزوی تحویل ظهور 
مدتهاست که  دقایق زمینیمان به تپش افتاده اند و دل تنگمان بهانه نبودنت را سر داده است مولای من .
عمریست که مسافر این شهر دروغینیم و نفسهایمان به شماره افتاده و به امید شما و در جستجوی گل  رویت در کوچه های غربت در گذریم .
گله داریم از همه جمعه هایی که  بدون شما گذشت  ….
 ای همه عالم به فدای رویتان مهدی جان .
اشک ها جاریست از غیبتتان .
 غزل جدایی هاست  بر لبمان ، گوییم ؛

ای در همه جا معروف ،از خلق و کرم موصوف 
  مهدی صفتی موقوف از غیبت برون فرما 

ای جان همه جانها….
روح القدسی گویا پنهان ز نظر اما، دلتنگ توییم مولا  در آرزوی این که  نظاره گرت باشیم  مشتاق نظرت باشیم .
 ای عشق همه جانها  .
 بی بالو پریم اما با عشق تو یا مولا  ، منتظرت هستیم 

ای بهار همه جانها ، جان منی مولا .
 کی به سر آید پایان شکیبایی  ، با ندای ظهورت رو به سوی ما نمایی .
 در هوایت پر گشایم و در رهت آقا ، فدای تو کنم جان را .
 یا اباصالح  ، عمریست که در این هیاهوی زمان تو را گم کرده ایم  سرگردانیم و تنها نشانه ای که از شما داریم بهانه ی این دل  است   که در فراق توست ، گل گریه یست که از  برای توست .
سالهاست که منتظر تحویل ظهورت هستیم و  به این دل خسته وعده دیدارت را داده ایم ، نکند  نبینیم  گل رویتان را و  روانه شویم ،  اما باور نداریم که نباشیم و شما بیایید….
ببخش همه دریغ ورزیدن هایمان را که مرحم دلت نبوده ایم ،  آقای من ….

 دلمان گرفته از نبودنتان 
چه میشود این لحظات پایان فراق شما باشد و گامهایتان را گلباران کنیم و شمیم زهرایتان  را ببوییم و پناهمان باشید .

? اللهم عجل لولیک الفرج ?
به قلم:شهاب الدینی 

هفته کتاب و کتابخوانی گرامی داشت