​حفظ کرامت زن
خداوند حکیم گوهر «حیات» را به انسان ارزانی داشت و با اعطای نعمات جسمی و روحی بی شمار، وی را مهیای پوییدن مسیر دشوار زندگی نمود. او را بر سایر موجودات فضل و برتری داد 11 و بدین ترتیب شرف و کرامت را به روح او هدیه کرد. انسان آگاه، مجهز به سلاح کرامت با تمسک به ریسمان کرم الهی و پیروی از احکامی که او را گرامی تر می سازد12 در همان مسیر سخت، حرکت می نماید. مسلماً احکام آیینی که خود، کرامت آدمی را بزرگ ترین ارزش او می داند، مبتنی بر حفظ این گوهر گران بهاست.

حجاب اسلامی اگر موجب حبس زن در محیط خانه و انزوای او می شد ـ چنان که عده ای بر همین اساس بر آن خرده گرفته اند ـ گامی در جهت نقض غرض مولی از تکریم انسان می بود. امّا اکنون که زن به واسطه ی حجاب:

اولا: در بازار آزاد، آسان در اختیار هرزگان و هوس بازان قرار نمی گیرد؛

ثانیاً: مورد آزار، سوء استفاده، خشونت جنسی و تعرض واقع نمی شود؛

ثالثاً: بدون ایجاد هیجانات کاذب و آزاردهنده در اجتماع به فعالیت سالم پرداخته، به رشد کافی دست می یابد؛

و حالا که او در سایه سار امن خانواده ی اسلامی، محترمانه حفاظت و نگه داری می شود؛ مورد ستایش و ابراز عشق همیشگی قرار می گیرد؛ صاحب فرزند می شود و از این نعمت الهی بهره مند می گردد؛ هزینه های زندگی او بدون منت در اختیارش قرار می گیرد؛ و در حریم سرشار از امنیت خانواده به آرامش می رسد؛ تمام قوای خود را در راه کام یابی دنیوی و بهره مندی از زندگی گرم و صمیمانه از یک سو و پوییدن طریق کمال و تعالی از سویی دیگر صرف می نماید.

وقتی زن در مواجهه با مردانی که زن را فقط وسیله ای برای ارضای شهوات خود می دانند و یا تنوع طلب و سودجویند و یا برای فرار از بار مسؤولیت تن به ازدواج نداده، تنها به ارضای شهوات خود کفایت می نمایند، چونان صدفی در گوهر، همواره مورد طلب و تمناست، تمتع و بهره مندی از جمال و لطافتش جز از راه ابراز عشق به او و تقبل هزینه های زندگی و تأمین معاش وی ممکن نیست.

امروزه غرب به این نتیجه رسیده که یکی از مهم ترین پرچم ها و شعائر اسلامی، «حجاب» است؛ از این رو، در سراسر کشورهای اروپایی شاهد موج روبه گسترش و برنامه ریزی شده ای در مقابله با پوشش زنان مسلمان هستیم. آن ها به این نکته دست یافته اند که وقتی فردی حجاب و پوشش ظاهری را با میل و رغبت خویش اختیار می کند، قطعاً عقال و پای بند سایر ارزش ها و معتقدات دینی را نیز به نفس و جان خود می زند. آنگاه است که نسلی آزاده پرورش می یابند که به مبارزه با فساد و تباهی، ظلم و جور و استعمار و استثمار می پردازند و در این صورت مسلماً راه برای کام جویی های آزادانه و بی حدومرز آن ها بسته خواهد شد؛ و به منویات استعماری شان نخواهند رسید.