​#به_قلم_خودم
? بابای خوبی ها ? 
سلام به تو ای سرو همیشه استوار من بابای صبورم .
سلامی به گرمای دستان پینه بسته ات ،
جانم به فدای قدم های خسته ات که همیشه مهربانی  را برایمان  هدیه آورده ای ، بهشت هم تعبیر نگاه عاشقانه توست .
ای مظهر رنج و تلاش چه عاشقانه روح بلندت در مسیر رشد ما  قطره  قطره آب شد و قامت استوارت در برابر دیدگانمان خمیده شد ولی لحظه ای از حال دلت برایمان دم نزدی و هرگز از خستگی گامهایت برایمان نگفتی  .
 چه غریبانه جوانی ات  را برای رشد ما فدا کردی .
 زبانم ناتوان است از قدردانی وجود سراسر نورت ، جانم به فدای تار موی سپیدت که یاد آور جوانی از دست رفته توست.
ای سنگ صبور من عمریست که در سایه سار آفتاب وجودت گام بر داشته ام و خاطرات کودکی ام  را با دستان همیشه نوازشگرت رقم زده ام  .
خسته ترین مهربانی عالم را باید در چشم های همیشه نگران تو یافت  ، بهشت را باید در پینه  دستان خسته ات جستجو کرد و  نور ایمان را باید در نگاه مهربانت یافت .
  چهره در هم شکسته ات دلم را به  لرزه می اندازد  چشمانم تاب ندارد در چهره تو نظر کند ، خجلم از همه بی مهری هایی که در حقت کرده ام .
دست های نوازشگرت را بر سرم بکش و بگذار لحظه ای به شانه های مهربانت تکیه کنم و خاک پایت را توتیای چشم های اشک بارم کنم 

✍ به قلم:شهاب الدینی