#تولیدی

#به_قلم_خودم

انسان ……

چه موجود عجیبی است !!

 حس زیبایی است  ،وقتی با خود می اندیشی که خالق همه عالم ما برای خودش خلق کرده است و از نور الهی خود در قلب خاکیمان دمیده  و گوهر نهفته وجودیمان را بهای جاودانگی بخشیده است که لایق سجده ملائکه الله شده ایم .

 بهترین های خلقتش را برایمان آفریده است و ما را به سوی خود می خواند .

بالاترین درجات جایگاه حقیقی ماست ، چرا که 

روح افلاکی انسان خداجو و خدایاب است و تا خدا را نجوید و نیابد آرام نمی گیرد ، وقتی که به دنیا آمدیم  گمشده ای داشتیم که روح و جانمان را به تکاپو واداشت چه لحظاتی که زینت های خیالی عالم خاک پرده های غفلت را بر روی چشم هایمان کشید و  مسیر را گم کردیم  و در خیال خود فکر کردیم که گمشده ما دنیاست اما  گذر روزگار درسهایی را به ما یادآور شد که در پی دنیا رفتن سیری ناپذیرست و راه بندگی را با وابستگی های عالم خاک نیامیخته اند .

 در میان انسانها ،بعضی گمشده خود را پیدا می کنند ،یعنی خدا را ؛ روح ناآرامشان را در سایه سار بندگی مهمان آرامش می کنند و اولین چیزی که بر این خدایابی مترتب می شود ،سکوت است .

و چه زیباست این کلام الهی که سراسر الفاظش را با آرامش حقیقی درآمیخته اند : (( الا بذکر الله تطمئن القلوب )) رعد28 ، ای انسان هیچ چیزی نمی تواند تو را سیر کند جز خدا .

وقتی گمشده ای داریم ، سکونت نیست ،آرامش نیست ، آرامش دل نداریم .

اما وقتی اضافه شویم به خدا،یعنی اولیاء الله شده ایم  ،یعنی خدا را یافته ایم ،امنیت دل پیدا کرده ایم .

تا حالا از خود پرسیده ایم که  چرا  اینگونه است ؟ 

برای اینکه دیگر گمشده ی خود را پیدا کرده ایم ، خدا را یافته ایم ، چشم دل ، خدا را می بیند و همچون تشنه ای که آب می خورد و سیرابی را می بیند  …… 

به قلم :شهاب الدینی