​امشب تقویم دلهایمان به خانه سیاه پوشی در مدینه رسیده است.  

باز هم بزرگ مردی غریبانه پرکشیده. 
خانه وحی اما روشن است، نور خدا خاموشی ندارد.  
نفس حق مردان بزرگ در هیاهوی خاکیان در تاریکخانه دنیا گم نمی شود. 
دل های بی قرار هنوز پای منبر نور پیشوای پنجم قرار می گیرد. 
چشمان تشنه هنوز به دو لب آن چشمه حیات دوخته است تا با کلماتش جان بخشد به دل های نیمه جان 

و امام مهربان بالای منبر نور راه و رسم مهربانی و جوانمردی را به ما می آموزد و می فرماید: 
«أُوصیکَ بِخَمْس إِنْ ظُلِمْتَ فَلا تَظْلِمْ وَ إِنْ خانُوکَ فَلا تَخُنْ، وَ إِنْ کُذِّبْتَ فَلا تَغْضَبْ، وَ إِنْ مُدِحْتَ فَلا تَفْرَحْ وَ إِنْ ذُمِمْتَ فَلا تَجْزَعْ»[1]