#به_قلم_خودم

سلام بر قلب آسمانی ات ای معلم .

ای عصاره مهربانی می ستایمت که اینگونه خاطر خستگی ناپذیرت لحظه ای از یاد ذهن غبار گرفتمان غافل نمی شود ، تو را باید خود عشق بنامم  چرا که    همچو خورشید می مانی که پرتو های مهربانی ات را بر تاریک خانه قلبمان تابانده ای و با دست های نوازشگر علمت ، مهربانی را به ما هدیه کرده ای .

ای آیه های عشق ، از با تو بودن بهار دلمان جاودان خواهد ماند ، گرمای نفست ، کلام سراسر نورت ، شکوفه های امید را در خیال پژمرده مان شکوفا کرده است .

ای معلم تو همچو باغبان عاشقی می مانی که الف بای استعدادمان را صبورانه می پرورانی و من همچو  آن کودک گریزپایی می مانم که در سایه سار وجودت قدم نهاده ام  و گامهای لرزان و ناتوانم را جاپای گامهای صبورت نهاده ام  .

در روزهای فراغ مهدی دوران  راهو رسم انتظار را باید از سیره عاشقانه تو آموخت .

تویی که در صفا و مروه آخرالزمان برای تربیت سربازان مولایمان هروله کنان در حرکتی .

چه روزهایی که خستگی های وجودت را پشت لبخند های سراسر مهرت پنهان کردی و من غافل از حالت بوده ام .
اینک  که قاصدک های عاشق نوید پیروزی   را از سزمینهای دانش برایمان به ارمغان آورده اند و امروز که روز توست گلواژه های قدر دانی ام را به قلب مهربانت هدیه کرده ام ، می دانم که توان قدردانی حقیقی ات را ندارم اما به رسم ادب گلبوسه های مهربانی را نثار دستان سراسر مهرت می کنم.

ای وجود بی کران آسمان عشق ، تو را سپاس .

ای فراتر از مهربانی های عالم ، تو را سپاس .

✍به قلم :شهاب الدینی