#تولیدی
#به_قلم_خودم
چه زیباست دنیای پاک کودکانه و چه دور است از دنیای خاکی ما ، فرسنگها فاصله داردبا سرزمین قلب های یخی آدم بزرگها .
بچه ها را دوست دارم نه برای اینکه دلی را نمی رنجانند بلکه برای مهربانی بی دلیلشان ،قلب پاکو شفافشان ، هرچقدر هم بد باشیم دلهای کوچکشان غبار کینه برنمی دارد .
چه می شد روزی ما هم به عالم کودکیمان باز می گشتیم و دیگر غم داشته ها و نداشته هایمان را نمی خوردیم ؟
گاهی باید همچو آنها کودک شد و از بند دیو تاریک زمانه رها شد ، در مکتب کودکانه شان لحظه ای تامل کرد ، درس سادگی و مهربانی را از آنها آموخت و زیباترین ها دنیا را در عالم پراز هیاهوی آنها جستجو کرد .
دستان پراز مهری که با اشتیاق کودکانه خود رنگو بوی زیبایی می زنند می توانند یک سنگ ساده را به الماسی با ارزش تبدیل کنند .
گاهی باید کودک شویم و به دنیای سیاهو سفید بزرگیمان رنگوبوی عاشقی بزنیم .
زیبا ترین دنیای خود را یافته ام …..
بهترین هدیه ای عمرم ، سنگی ساده بود که از دستان آغشته به مهربانی ، کودکی روستایی گرفتم .
به قلم :شهاب الدینی
آخرین نظرات