​#به_قلم_خودم
بلندای آرزوهای کودکانه ام

روزگار کودکی را خوب به یاد دارم، روزهایی که تنها دغدغه دنیای کودکی ام زود بزرگ شدن بود.
بلندای آرزو های کودکانه ام چه زیبا بود و من چه ساده دل بودم که با خیالات معصومانه ام، امواج دقایق دنیایی را رنگ آبی خوشبختی می زدم و از همه دلنگرانی های آدم بزرگ ها فارغ بودم .
اما، امروز  آرزوی کودکیم مدتهاست به حقیقت پیوسته و من، بزرگ سالی را با روح و جانم درک کرده ام، دنیای این روز ها، فرسنگ ها فاصله دارم از آرزوی کودکی ام.
 دنیایی که در آن انسانیت فراموش شده و تنهایی، بهترین مامن برای انسان هاست، دنیایی که رنگ و بویی از حرمت ها در آن نیست.
خوب میدانم که اینچنین  روزهایی در خیالات معصومانه من جایی نداشتند.
شاید اگر روزگار به عقب باز می گشت، من  در عالم کودکی، سقف  آرزوهای معصومانه ام  را رنگ انسانیت می زدم.
روزگار کودکی….
ای ماه من، رویای من
 با دلم  می ماندی ای کاش
 می روی اما، کمی دلتنگ من باش.

 به قلم : شهاب الدینی